Першыя пасляваенныя гады. Паўсюдна кіпіць стваральная праца. Будуюцца фабрыкі, заводы, аднаўляюцца гарады і вёскі, адкрываюцца школы. Мы вучымся ў будынку, дзе раней жылі парабкі мясцовага пана. Але побач узводзіцца новая школа, якая набывае статус сямігодкі. Нашы настаўнікі яшчэ поўныя баявога запалу. Яны вучаць нас не толькі грамаце, але і спяваць. У рэпертуары – франтавыя, патрыятычныя песні: “Варшавянка”, “Тры танкиста”, “По долинам и по взгорьям”, “Дан приказ ему на запад”, “Катюша” і многія іншыя, якія і зараз на слыху. Але вось гэта гучыць нячаста…
ГРУСТНЫЕ ИВЫ
Грустные ивы склонились к пруду,
Месяц плывет над водой,
Там у границы стоял на посту
Ночью боец молодой.
В темную ночь он не спал, не дремал,
Землю родную стерег,
В чаще лесной он шаги услыхал
И с автоматом залег.
Черные тени в тумане росли,
Туча на небе черна.
Первый снаряд разорвался вдали,
Так начиналась война.
Трудно держаться бойцу одному,
Трудно атаку отбить,
Вот и пришлось на рассвете ему
Голову честно сложить.
Грустные ивы ласкает вода,
Месяц глядит с высоты.
Сонному берегу шепчет волна
Имя героя страны.
Софія КАВЯЗА,
жыхарка г. Валожына.
