Ганна Канановіч
Замятае сцяжынкі мяцеліца,
І зіма белай стужкаю сцелецца,
Свае ўзоры губляе мароз.
У кожнай нітачцы тонкай сняжынкі,
У кожным дотыку лёгкай пушынкі
Новы год сваю ўсмешку прынёс.
Няхай сэрца ў пяшчоту адзенецца,
А ў жыцці ўсё да лепшага зменіцца,
Песня шчасця ў душы загучыць.
Маладосць у вачах заструменіцца,
Вера ў светлае ярка засвеціцца,
Зможа радасць у сэрцы разліць.
