Свой аповед хочацца пачаць радкамі з песні: “Прыемна жыць успамінамі”. У 1961-1963 гадах я была студэнткай Полацкага педвучылішча. А студэнцкія гады, як вядома, – самыя цудоўныя і незабыўныя.
У той час шэфства над установай трымала воінская часць “Баравуха”. Пазнаёмілася я з салдатам Іванэску – малдаванінам. Прыгожае ў нас было сяброўства. Прывабны, сур’ёзны, разумны і начытаны хлопец паводзіў сябе вельмі прыстойна. Праведзены разам час пралятаў хутка, але заўсёды цікава і займальна. І не заўважыла, як моцна прывязалася да яго… І вось – апошняя сустрэча. Салдат сказаў, што дома яго чакае нявеста, што яны заручаны ў пяцігадовым узросце і ён не можа пайсці насуперак волі бацькоў.
Словы песні, якую прапаную сёння чытачам, адпавядалі настрою, што паспытала ў тую горкую хвіліну.
ТИХО ДРЕМЛЕТ ПАРК ЗАБРОШЕННЫЙ
Тихо дремлет парк заброшенный,
Хмурясь, стелется туман.
Шепчет холод, гость непрошенный:
Нет любви, один обман.
Равнодушно улыбнулся ты,
Отстранился от меня…
Кружат, кружат желтые листы,
Грусть на сердце у меня.
Чует сердце, что расстанемся
Мы с тобою навсегда,
Знает сердце, что не встретимся
Мы с тобою никогда.
Пролетят, как желтые листы,
Дружной чередой года,
Но любовь мою не встретишь ты
Никогда, эх, никогда.
…По аллеям, где бродили мы,
Первый раз поцеловал,
А теперь со мною нет тебя,
Даже парк угрюмым стал.
Валянціна БУРКО, вёска Янішкі.
